ಒಬ್ಬ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಪಾತ್ರಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಮನೆ, ಕೆಲಸ, ಕುಟುಂಬ, ಸಮಾಜ ಎಂಬ ವಲಯಗಳ ನಡುವೆ ಅವಳು ದಿನನಿತ್ಯ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಹಂಚಿಕೊಂಡು ಬದುಕುತ್ತಾಳೆ. ಆದರೆ ಈ ಎಲ್ಲದ ನಡುವೆ ಅವಳ ಸ್ವಂತ ಕನಸುಗಳು ಎಷ್ಟು ಬಾರಿ ಮೌನವಾಗುತ್ತವೆ ಎಂಬುದು ಯಾರಿಗೂ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ.

ಬೆಳಗಿನ ಜಾವದಿಂದ ರಾತ್ರಿ ತನಕ ಅವಳ ದಿನ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಮನೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು, ಮಕ್ಕಳ ಕಾಳಜಿ, ಕುಟುಂಬದ ಅಗತ್ಯಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ಅವಳ ಮೊದಲ ಆದ್ಯತೆ. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಸಹ ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಒತ್ತಡ. ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಅವಳು ಶಕ್ತಿಶಾಲಿ, ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ಉದ್ಯೋಗಿ. ಆದರೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಮತ್ತೆ ಅವಳ ಪಾತ್ರ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅವಳು ಮಗಳು, ಹೆಂಡತಿ, ತಾಯಿ, ಸೊಸೆ.

ಈ ಎಲ್ಲ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳ ನಡುವೆ ಅವಳ ಕನಸುಗಳು ಮೌನವಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಒಂದು ದಿನ ನನಗೆ ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಎಂದು ಅವಳು ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ತನ್ನ ಆಸೆ, ತನ್ನ ಆಸಕ್ತಿಗಳು, ತನ್ನ ಗುರಿಗಳು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮುಂದೂಡುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಾಳೆ. ಆದರೆ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಕಡೆಗಣಿಸಿದರೆ ಮನಸ್ಸು ನಿಧಾನವಾಗಿ ದಣಿಯತೊಡಗುತ್ತದೆ.

ಇಂದಿನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಸ್ವಾವಲಂಬಿಗಳಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಉದ್ಯೋಗ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ತಮ್ಮದೇ ಗುರುತನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೂ ಅವರಿಗೆ ಕೇಳುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಮಾತ್ರ ಇನ್ನೂ ಹಳೆಯದೇ. ಮನೆ ಹೇಗೆ ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತೀಯ, ಕೆಲಸದಿಂದ ಮನೆಗೆ ತೊಂದರೆ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲವೇ, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸಮಯ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೀಯಾ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು. ಯಾರೂ ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ.

ಹೆಣ್ಣು ದುರ್ಬಲಳಲ್ಲ. ಅವಳು ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವ ಶಕ್ತಿಯಿಂದಲೇ ಬಲಿಷ್ಠಳು. ಆದರೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಅವಳ ಏಕೈಕ ಕರ್ತವ್ಯವಾಗಬಾರದು. ಅವಳ ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಸಹ ಬದುಕುವ ಹಕ್ಕಿದೆ. ಅವಳು ತನ್ನಿಗಾಗಿ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಡುವ ಸಮಾಜ ಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಮಹಿಳೆ ತನ್ನ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಅದು ಸ್ವಾರ್ಥವಲ್ಲ. ಅದು ಸ್ವಯಂ ಗೌರವ. ಮನೆ ಮತ್ತು ಕೆಲಸದ ಜೊತೆಗೆ ಸ್ವಪ್ನಗಳಿಗೂ ಸ್ಥಳ ಕೊಟ್ಟಾಗ ಮಾತ್ರ ಅವಳ ಜೀವನ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಕನಸುಗಳೊಂದಿಗೆ ಬದುಕುವ ಹೆಣ್ಣು ಮಾತ್ರ ನಿಜವಾದ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬಲ್ಲಳು.

ಈ ಸಮಾಜ ಅವಳನ್ನು ಕೇವಲ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳ ಮೂಲಕ ಅಳೆಯದೇ, ಅವಳ ಕನಸುಗಳ ಮೂಲಕವೂ ಗೌರವಿಸಲಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಕನಸುಗಳು ಉಸಿರಾಡುವ ಹೆಣ್ಣು ಮಾತ್ರ ತನ್ನ ಬದುಕನ್ನೂ, ಸುತ್ತಲಿನ ಬದುಕನ್ನೂ ಬೆಳಗಿಸಬಲ್ಲಳು.