ಕಾಲಚಕ್ರ ಎಷ್ಟು ವೇಗವಾಗಿ ಉರುಳುತ್ತದೆ ಅಲ್ವಾ? ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ತೆರೆಯುವುದರೊಳಗೆ ನಾವಿಂದು ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಪರಾಕಾಷ್ಠೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಮಾತ್ರ ಆಗಾಗ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಜಾರುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲಿಯೂ 90ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ನಮ್ಮ ಪಾಲಿಗೆ ಆ ದಿನಗಳೇ ಒಂದು ಸ್ವರ್ಗ. ಇಂದಿನ ಮಕ್ಕಳು ಸ್ಕ್ರೀನ್ಗಳ ಮುಂದೆ ಕಳೆದು ಹೋಗುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ, ನಾವೆಷ್ಟು ಅದೃಷ್ಟವಂತರು ಮತ್ತು ನಾವು ಎಷ್ಟು ಆರಾಮವಾಗಿದ್ದೆವು ಎಂದು ಪದೇ ಪದೇ ಅನ್ನಿಸದೇ ಇರಲಾರದು.
ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬದುಕು ಅಷ್ಟು ಸಂಕೀರ್ಣವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಸ್ಮಾರ್ಟ್ಫೋನ್ಗಳಿರಲಿಲ್ಲ, ಕ್ಷಣಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ನೋಟಿಫಿಕೇಶನ್ ಸದ್ದು ಮಾಡುವ ವಾಟ್ಸಾಪ್ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ನಮಗೆ ಬೇಸರವಾಗುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದರೆ ಸಾಕು, ಪ್ರಪಂಚವೇ ನಮ್ಮದಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ರಜಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಂತೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಹಿಡಿದಿಡುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಶಾಲೆ ಮುಗಿಸಿ ಬ್ಯಾಗ್ ಎಸೆದು ಬೀದಿಗೆ ಬಂದರೆ, ಕತ್ತಲಾಗುವವರೆಗೂ ಆಟವೇ ಪ್ರಪಂಚ. ಲಗೋರಿ, ಚಿನ್ನಿದಾಂಡು, ಕುಂಟಬಿಲ್ಲೆ, ಕಣ್ಣಾಮುಚ್ಚಾಲೆ ಆಟಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಖುಷಿ, ಇಂದಿನ ದುಬಾರಿ ವಿಡಿಯೋ ಗೇಮ್ಗಳಲ್ಲಿ ಖಂಡಿತಾ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಬಿದ್ದಾಗ ಅಮ್ಮ ಹಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದ ಅರಿಶಿನವೇ ನಮಗೆ ದೊಡ್ಡ ಮದ್ದು, ಸ್ನೇಹಿತನ ಜೊತೆ ಜಗಳವಾದರೂ ಬೆರಳು ಕೂಡಿಸಿ ‘ಪಾಪಚ್ಚಿ’ ಮಾಡಿದರೆ ಸಾಕು, ಮತ್ತೆ ಒಂದಾಗುತ್ತಿದ್ದೆವು.
ಟಿವಿ ಎಂಬುದು ಅಂದು ಮನೆಯ ಸದಸ್ಯನಂತೆ ಇತ್ತು. ಊರಿಗೆಲ್ಲಾ ಒಂದೆರಡು ಟಿವಿಗಳಿರುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲವದು. ಭಾನುವಾರ ಬಂತೆಂದರೆ ‘ರಂಗೋಲಿ’, ‘ಮಹಾಭಾರತ’ ಅಥವಾ ‘ರಾಮಾಯಣ’ ನೋಡಲು ಇಡೀ ಊರೇ ಒಂದೆಡೆ ಸೇರುತ್ತಿತ್ತು. ಸಂಜೆ ಪ್ರಸಾರವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಲು ಕುಳಿತಾಗ ಕರೆಂಟ್ ಹೋದರೆ ಬರುವ ಆ ಕೋಪ, ಮತ್ತೆ ಕರೆಂಟ್ ಬಂದಾಗ 'ಹೇಯ್..' ಎಂದು ಜೋರಾಗಿ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಸದ್ದು ಇಂದಿಗೂ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಅನುರಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಚಾನೆಲ್ ಬದಲಿಸಲು ರಿಮೋಟ್ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಕಿರಿಯವರೇ ರಿಮೋಟ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಂಟೆನಾ ಸರಿ ಮಾಡಲು ತಾರಸಿಗೆ ಹತ್ತಿ 'ಬಂತಾ? ಬಂತಾ?' ಎಂದು ಕೂಗುವುದರಲ್ಲೇ ಒಂದು ಅನಿರ್ವಚನೀಯ ಖುಷಿಯಿತ್ತು."
ನಮ್ಮ ಆಸೆಗಳೂ ಕೂಡ ಅಷ್ಟೇ ಸರಳವಾಗಿದ್ದವು. ಅಪ್ಪನ ಜೇಬಿನಿಂದ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಒಂದೆರಡು ರೂಪಾಯಿಗಳೇ ನಮಗೆ ದೊಡ್ಡ ಆಸ್ತಿ. ಆ ಹಣದಲ್ಲಿ ಪೆಪ್ಪರ್ಮೆಂಟ್, ಕಡ್ಲೆಮಿಠಾಯಿ, ಹುಳಿ ಮಿಠಾಯಿ ತಿನ್ನುವಾಗ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ತೃಪ್ತಿ ಈಗಿನ ಪಿಜ್ಜಾ ಬರ್ಗರ್ಗಳಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಪೆಪ್ಸಿ ಕಡ್ಡಿ, ಗೋಲಿ ಸೋಡಾ ಕುಡಿಯುತ್ತಾ ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುವುದೇ ನಮ್ಮ ಪಾಲಿನ ದೊಡ್ಡ ಪಾರ್ಟಿ. ಹಬ್ಬಗಳು ಬಂತೆಂದರೆ ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಒಂದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ದಿನಗಳನ್ನು ಎಣಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ದೀಪಾವಳಿಗೆ ಪಟಾಕಿ ಹೊಡೆಯುವುದು, ಗಣೇಶ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಚಂದಾ ಎತ್ತುವುದು ನಮ್ಮ ಪಾಲಿನ ದೊಡ್ಡ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದವು.
ಅಂದಿನ ಬಾಂಧವ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವುದೇ ಬೇಡ. ಫೇಸ್ಬುಕ್, ಇನ್ಸ್ಟಾಗ್ರಾಮ್ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನಮಗೆ ನಿಜವಾದ ಸ್ನೇಹಿತರಿದ್ದರು. ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರು ನೆಂಟರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಆಪ್ತರಾಗಿದ್ದರು. ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಮೂಸಿ ನೋಡೇ ಹೇಳುವಷ್ಟು, ಅವರ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಹಕ್ಕು ಚಲಾಯಿಸಿ ಊಟ ಮಾಡುವಷ್ಟು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಿತ್ತು. ಯಾರಿಗಾದರೂ ಫೋನ್ ಮಾಡಬೇಕೆಂದರೆ ಎಸ್ಟಿಡಿ ಬೂತ್ಗೆ ಹೋಗಿ ಕ್ಯೂ ನಿಲ್ಲಬೇಕಿತ್ತು. ಪತ್ರ ಬರೆಯುವ ಅಭ್ಯಾಸವಿತ್ತು, ಅಂಚೆಯಣ್ಣನಿಗಾಗಿ ಕಾಯುವ ಆ ತವಕ, ಪತ್ರ ಓದುವಾಗ ಆಗುವ ಆನಂದ ಇಂದಿನ ‘ಇನ್ಸ್ಟಂಟ್ ಮೆಸೇಜ್’ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾಗಿದೆ.
ಶಾಲೆ ಎಂದರೆ ಬರೀ ಓದಲ್ಲ, ಅದೊಂದು ಭಾವನೆ. ಟೀಚರ್ಸ್ ಎಂದರೆ ಭಯ ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿ ಎರಡೂ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಹೋಮ್ವರ್ಕ್ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಏಟು ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು, ಆದರೂ ಅವರ ಮೇಲೆ ದ್ವೇಷವಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಹೋಗುವ ಶಾಲಾ ಪ್ರವಾಸ, ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹಾಡು ಹೇಳುತ್ತಾ ಕುಣಿಯುವುದು, ಸ್ನೇಹಿತರ ಊಟದ ಡಬ್ಬಿ ಕದ್ದು ತಿನ್ನುವುದು, ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿದ ದಿನ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಎಸೆದು ಕುಣಿಯುವುದು... ಇವೆಲ್ಲವೂ ಮರೆಯಲಾಗದ ಮಧುರ ನೆನಪುಗಳು.
ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, 90ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ "ಒತ್ತಡ" (Stress) ಎಂಬ ಪದದ ಪರಿಚಯವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಾವು ಬದುಕನ್ನು ಕೇವಲ ಬದುಕಲಿಲ್ಲ, ಅದನ್ನು ಭರಪೂರ ಅನುಭವಿಸಿದೆವು. ನಮ್ಮ ಬಳಿ ದುಬಾರಿ ಗ್ಯಾಜೆಟ್ಗಳು ಇರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಬೆಲೆ ಕಟ್ಟಲಾಗದ ನೆನಪುಗಳಿದ್ದವು. ನಾವೇ ಪುಣ್ಯವಂತರು, ಏಕೆಂದರೆ ಹಳೆಯ ಕಾಲದ ಸರಳತೆ ಮತ್ತು ಹೊಸ ಕಾಲದ ಬದಲಾವಣೆ ಎರಡನ್ನೂ ನೋಡಿದ ಪೀಳಿಗೆ ನಮ್ಮದು. ಇಂದಿನ ವೇಗದ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೇ ಮುಂದೆ ಹೋದರೂ, ಆ "ಆರಾಮ" ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡಾಗ ಮನಸ್ಸು ಹಗುರಾಗುತ್ತದೆ, ತುಟಿಗಳ ಮೇಲೆ ಸಣ್ಣ ನಗು ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಆ 90ರ ದಶಕ ಕೇವಲ ಒಂದು ಕಾಲಘಟ್ಟವಲ್ಲ, ಅದೊಂದು ಸುಂದರ ಅನುಭೂತಿ!
- ಪ್ರಸನ್ನ ಹೊಳ್ಳ, ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿ
ಉಪಯುಕ್ತ ನ್ಯೂಸ್ ಈಗ ಸ್ವದೇಶಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣ Arattai ನಲ್ಲಿ... ನಮ್ಮ ಚಾನೆಲ್ಗೆ ನೀವೂ ಜಾಯಿನ್ ಆಗಿ.
ನಿರಂತರ ಅಪ್ಡೇಟ್ಗಳಿಗಾಗಿ ಉಪಯುಕ್ತ ನ್ಯೂಸ್ ಟೆಲಿಗ್ರಾಂ ಚಾನೆಲ್ಗೆ ಜಾಯಿನ್ ಆಗಿ
ಉಪಯುಕ್ತ ನ್ಯೂಸ್’ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಪುಟ ಲೈಕ್ ಮಾಡಿ
ಉಪಯುಕ್ತ ನ್ಯೂಸ್ ವಾಟ್ಸಪ್ ಗ್ರೂಪ್ಗೆ ಜಾಯಿನ್ ಆಗಲು ಈ ಲಿಂಕ್ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ
