ಅದೊಂದು ಸುಂದರ ಸಂಸಾರ. ಆ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಬಂದು ನೆಲೆಸಿ ಸುಮಾರು 15 ದಿನಗಳಾಗಿರಬಹುದಷ್ಟೆ. ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ದಾಳಿ ನಡೆಸಿದ ಸುಪಾರಿ ಕಿಲ್ಲರ್‌ಗಳು, ಅರಗಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಂಡವರನ್ನು ಕೂಡಿ ಹಾಕಿ ಜೀವಂತ ಸುಡಲು ಯತ್ನಿಸಿದ ಕೌರವ ದುರ್ಯೋಧನನಂತೆ ಕ್ರೌರ್ಯ ಮೆರೆದು ಆ ಸಂಸಾರದ ಮನೆಯ ಮೇಲೆ ಪೆಟ್ರೋಲೋ ಇನ್ನೇನೋ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳನ್ನು ಸುರಿದು ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿಯೇ ಬಿಟ್ಟರು. ಹೀಗಾಗುವುದೆಂದು ಮೊದಲೇ ತಿಳಿದರೂ ಆಗಲಿದ್ದ ಅನಾಹುತವನ್ನು ತಡೆಯಲಾಗದ ಅಸಹಾಯಕತೆ.
ಯಾರಿಗೂ ಯಾವುದೇ ತೊಂದರೆ ಉಂಟು ಮಾಡದೆ, ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನಿದ್ದ ಆ ಕುಟುಂಬ ರಾತ್ರಿ ಬೆಳಗಾಗುವುದರೊಳಗೆ ಸರ್ವನಾಶವಾಗಿ ಹೋಯ್ತು. ಕಿಚ್ಚಿಟ್ಟ ಕಿರಾತಕರು ಯುದ್ಧವೇ ಅಲ್ಲದ ಯುದ್ಧವನ್ನು ಗೆದ್ದಂತೆ ಎದೆಯುಬ್ಬಿಸಿಕೊಂಡು ಸುಪಾರಿ ಹಣವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಟೇ ಹೋದರು.
ಅಂತಹದೊಂದು ವಿಧ್ವಂಸಕ ಕೃತ್ಯ ನಡೆಯುವಾಗ ಆ ಸಂಸಾರದ ಕೆಲವು ಸದಸ್ಯರು ಪ್ರಾಣ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಎತ್ತಲೋ ಓಡಿ ಹೋಗಿದ್ದವರು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಸೂರ್ಯೋದಯವಾಗುತ್ತಲೇ ತಮ್ಮ ಮನೆಯಿದ್ದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಬಂದು ಸತ್ತು ಬಿದ್ದ ತಮ್ಮವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡುತ್ತ ಅದೆಷ್ಟು ದುಃಖಿಸಿದವೋ ಮನುಷ್ಯ ರೂಪದ ರಾಕ್ಷಸರಿಗಂತೂ ಅರ್ಥವಾಗದು.
ಇನ್ಯಾಕೆ ಒಗಟಿನಂತೆ ಮಾತಾಡೋಣ...? ನೇರವಾಗಿ ವಿಷಯಕ್ಕೇ ಬರೋಣ. ಹೌದು, ಸರಿ ಸುಮಾರು 15 ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಅದೊಂದು ಹೆಜ್ಜೇನು ಕುಟುಂಬ ಸುರಕ್ಷಿತ ತಾಣವನ್ನು ಅರಸಿಕೊಂಡು ಬಂದು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ, ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯುತ್ತಲೇ ಕೈಗೆಟುಕುವಷ್ಟು ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ಗೂಡು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಸಂಸಾರ ಆರಂಭಿಸಿತು. ಅಂತೂ ಮೊದಲು ಒಂದೆರಡು ದಿನ ಈ ಅಪರಿಚಿತ ಕುಟುಂಬದ ಬಗ್ಗೆ ಆತಂಕ ನನ್ನಲ್ಲೂ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ದಿನ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅದೇನೋ ಆತ್ಮೀಯತೆ, ಅಂತಃಕರಣದ ಬಾಂಧವ್ಯ ಬೆಳೆದು ಬಿಟ್ಟಿತು.
ಹೆಜ್ಜೇನು ಕುಟುಂಬ ನಾವಂದುಕೊಂಡಷ್ಟು ಅಪಾಯಕಾರಿ ಖಂಡಿತಾ ಅಲ್ಲ. ವಿನಾ ಕಾರಣ ಕೊಂದೇ ಹಾಕುವ ಮನುಷ್ಯನೆಂಬ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಜೀವಿಯ ಮುಂದೆ ಭಗವಂತನ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಇನ್ಯಾವುದೇ ಜೀವಿಗಳೂ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಾಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನದು. ಬಂದ ದಿನದಿಂದ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಯಾರೊಬ್ಬರಿಗೂ ಕಚ್ಚದ, ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸದ ಆ ನಿರುಪದ್ರವಿ ಜೀವಿಗಳು, 'ಜೇನಿನ ಗೂಡು ನಾವೆಲ್ಲ, ಬೇರೆ ಆದರೆ ಏನಿಲ್ಲ' ಎಂದು ಹಾಡುತ್ತಲೇ ಸಹಬಾಳ್ವೆಯನ್ನು ಬಯಸದ ಮನುಷ್ಯನ ಕ್ರೌರ್ಯಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗಿ ಹೋದವು.
ಅದು ಏನಾದರೂ ಅಪಾಯ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರೆ, ಯಾರಿಗಾದರೂ ಕಚ್ಚಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಎಂದು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಆತಂಕ ಭಯಗಳೇ ಮನುಷ್ಯನ ಮಿದುಳಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ರಾಕ್ಷಸನನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದವು. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಆ ಹೆಜ್ಜೇನು ಕುಟುಂಬ ಯಾರಿಗೂ ಏನೂ ತೊಂದರೆ ಮಾಡಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಹೋಗಿ ಹೂಗಳಿಂದ ಮಧುವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ತಮ್ಮ ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿಗಾಗಿ ಕೂಡಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು ಅಷ್ಟೆ. ಕಠಿಣ ಪರಿಶ್ರಮ ವಹಿಸಿ ಮನುಷ್ಯನಿಂದಾಗದ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಕೇವಲ 15 ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದವು., ತಮ್ಮ ಸುಂದರ ಗೂಡನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಗೃಹಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನ ಆರಂಭಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದವು.
ಮನೆಯ ಮಾಲೀಕರಿಗೆ, ಆ ಕಟ್ಟಡದಲ್ಲೇ ವಾಸಿಸುವ ಇನ್ನು ಕೆಲವರಿಗೆ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಕಚ್ಚಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಎಂಬ ಭಯ, ಆತಂಕ. ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ತಲೆಗೊಂದರಂತೆ ಸಲಹೆ ನೀಡಿದರು. ಹೊಗೆ ಹಾಕಿ ಓಡಿಸಿ ಬಿಡಿ, ರಾತ್ರಿ ವೇಳೆಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಾಕಿ ಕೊಂದು ಬಿಡಿ, ಅಥವಾ ಯಾವುದಾದರೂ ರಾಸಾಯನಿಕ ಸ್ಪ್ರೇ ಮಾಡಿ ನಾಶ ಮಾಡಿಬಿಡಿ ಎಂಬಂತಹ ಸಲಹೆಗಳೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದವು ಬಿಟ್ಟರೆ, ಅವುಗಳಿಗೆ ತೊಂದರೆ ಮಾಡಿದಿದ್ದರೆ ಅವುಗಳೂ ಏನೂ ಮಾಡಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂತಹ ವಿವೇಕದ ಸಲಹೆ ನೀಡಿದವರು ಕೆಲವೇ ಮಂದಿ. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಕಿವಿಗೊಡುವವರು ಯಾರು...?
ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಕಟ್ಟುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಕೆಡಹುವ, ನಾಶ ಮಾಡುವ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಒಲವು ಜಾಸ್ತಿ. ಹಾಗಾಗಿ ರಾತ್ರಿ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಂಕಿ ಹಾಕಿ ಕೊಂದು ಬಿಡುವುದೇ ಸರಿ ಎಂಬ ತೀರ್ಮಾನ ಮನೆ ಮಾಲೀಕರದಾಯ್ತು. ಅದನ್ನು ಅನುಮೋದಿಸುವವರು ಹಲವರು. ಅಂತಹ ಕ್ರೌರ್ಯ ಬೇಡ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ನನ್ನದಾಗಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ಹೇಳಲಾಗದ ಸ್ಥಿತಿ.
ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರೊಬ್ಬರು ಸತತ ಎರಡು ರಾತ್ರಿಗಳಲ್ಲಿ ಅಗರಬತ್ತಿ ಹಚ್ಚಿದಂತೆ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಹೊಗೆ ಹಾಕಿ ಮುಂದಾಗಲಿರುವ ಅನಾಹುತದ ಬಗ್ಗೆ ಆ ಜೇನು ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನೇನೋ ಕೊಟ್ಟರು. ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯರಿದ್ದಲ್ಲಿ ತನಗೆ ಅಪಾಯವಾಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸಂಪೂರ್ಣ ನಂಬಿದ್ದ ಆ ಜೀವಿಗಳು ಹೊಗೆ ಹಾಕಿದವರನ್ನು ಗಮನಿಸದೆ, ಹೊಗೆಯನ್ನೂ ಲಕ್ಷಿಸದೆ ತಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ಎಂದಿನಂತೆ ಕೆಲಸ ಮುಂದುವರಿಸಿದ್ದವು.
ಅಂತೂ ಮನೆ ಮಾಲೀಕರು, ಬಾಡಿಗೆ ಕೊಡದೆ ಬಂದು ನೆಲೆಸಿದ ಅತಿಥಿಗಳನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಿದ್ಧವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದ್ಯಾರಿಗೋ ನಾಲ್ಕು ಮಂದಿ ಕಿರಾತಕರಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಕಾರ್ಯಗಳ ಸೂಚನೆ ಕೊಟ್ಟರು. ಮೊದಲೇ ಮಾತನಾಡಿಕೊಂಡಂತೆ ಆ ಕಿರಾತಕರು ರಾತ್ರಿ ಹನ್ನೊಂದೂವರೆಯ ಬಳಿಕ ತಮ್ಮ ಹತ್ಯಾರುಗಳೊಂದಿಗೆ ಬಂದು ಆ ಹೆಜ್ಜೇನು ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಪೆಟ್ರೋಲ್‌ ಎರಚಿ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿಯೇ ಬಿಟ್ಟರು. ಸುಖನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಕುಟುಂಬ ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ನಾಶವಾಯ್ತು. ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಹಾರಿಹೋಗಿ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಒಂದಷ್ಟು ಜೇನು ನೊಣಗಳು ಮರುದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ (ಇಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆ- ಫೆ.8, 2023- ಬುಧವಾರ) ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬವಿದ್ದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮವರಿಗಾಗಿ ಹುಡುಕಾಡುವ ದೃಶ್ಯ ಮಾತ್ರ ಹೃದಯವುಳ್ಳವರಿಗೆ ಮನಸ್ಸು ಕರಗಿಸುವಂಥದ್ದಾಗಿತ್ತು. ನೆಲದಲ್ಲಿ ರಾಶಿ ರಾಶಿ ಸತ್ತು ಬಿದ್ದ ಜೇನು ನೊಣಗಳು. ಅವುಗಳ ಸುತ್ತ ಹಾರಾಡುತ್ತ ರೋದಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅಳಿದುಳಿದ ಜೇನು ಕುಟುಂಬದ ಸದಸ್ಯರು. ಇಷ್ಟಾದರೂ ಸಂದೇಹದ ಮೇರೆಗೆ ಯಾರನ್ನೂ ನೋಯಿಸದ, ಯಾರ ಮೇಲೂ ಎರಗಿ ಬೀಳದ ಆ ಪುಟ್ಟ ಜೀವಿಗಳ ಮುಂದೆ ಆರಡಿ ಉದ್ದದ ಮನುಷ್ಯ ಮಾತ್ರ ಅದೆಷ್ಟು ಕ್ಷುದ್ರ ಜೀವಿ ಎಂದು ಅನಿಸದೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ತಾನೊಬ್ಬನೇ ಇರಬೇಕು, ಉಳಿದವರು ಇದ್ದರೆ ತನಗಾಗಿ ಇರಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಮನುಷ್ಯನ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಆ ಭಗವಂತನೂ ಸರಿಪಡಿಸಲಾರ.
ಹೇಳಲು ಇನ್ನೇನೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ, ಎಲ್ಲವೂ ಖಾಲಿ... ಖಾಲಿ....
